Ver contexto
Fue juez de Israel veintitrés años; murió y fue sepultado en Samir.
(Jueces 10, 2) © Nueva Biblia de Jerusalén (Desclee, 1998)

BHSEk - Biblia Hebraica Stuttgartensia (Enhanced; KJV versification)

וַ‎(וְ)

Hebrew|wa|and

Part-of-speech: conjunction
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[f.ab.aa] [519]
[ו] [GES1991] [BDB2226] [HAL2241]

יִּשְׁפֹּט֙‎(שָׁפַט)

Hebrew|yyišpˌōṭ|judge

Part-of-speech: verb
Gender: masculine
Number: singular
Person: third person
State: not applicable
Verbal tense: wayyiqtol
Verbal stem: qal


[H8199] [v.fg.aa] [2443]
[שפט] [GES8155] [BDB8980] [HAL8911]

אֶת‎(אֵת)

Hebrew|ʔeṯ-|[object marker]

Part-of-speech: preposition
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H853] [a.gm.aa] [186]
[את] [GES828] [BDB894] [HAL913]

יִשְׂרָאֵ֔ל‎(יִשְׂרָאֵל)

Hebrew|yiśrāʔˈēl|Israel

Part-of-speech: proper noun
Gender: unknown
Number: singular
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H3478] [u.ce.ab] [2287a]
[ישראל] [GES3364] [BDB3753] [HAL3730]

עֶשְׂרִ֥ים‎(עֶשְׂרִים)

Hebrew|ʕeśrˌîm|twenty

Part-of-speech: noun
Gender: masculine
Number: plural
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H6242] [p.gb.af] [1711e]
[עשרים] [GES6157] [BDB6810] [HAL6741]

וְ‎(וְ)

Hebrew|wᵊ|and

Part-of-speech: conjunction
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[f.ab.aa] [519]
[ו] [GES1991] [BDB2226] [HAL2241]

שָׁלֹ֖שׁ‎(שָׁלֹשׁ)

Hebrew|šālˌōš|three

Part-of-speech: noun
Gender: unknown
Number: singular
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H7969] [v.du.ab] [2403a]
[שלש] [GES7980] [BDB8778] [HAL8715]

שָׁנָ֑ה‎(שָׁנָה)

Hebrew|šānˈā|year

Part-of-speech: noun
Gender: feminine
Number: singular
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H8141] [v.ek.ab] [2419a]
[שנה] [GES8092] [BDB8904] [HAL8842]

וַ‎(וְ)

Hebrew|wa|and

Part-of-speech: conjunction
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[f.ab.aa] [519]
[ו] [GES1991] [BDB2226] [HAL2241]

יָּ֖מָת‎(מוּת)

Hebrew|yyˌāmoṯ|die

Part-of-speech: verb
Gender: masculine
Number: singular
Person: third person
State: not applicable
Verbal tense: wayyiqtol
Verbal stem: qal


[H4191] [m.be.aa] [1169]
[מות] [GES4114] [BDB4585] [HAL4514]

וַ‎(וְ)

Hebrew|wa|and

Part-of-speech: conjunction
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[f.ab.aa] [519]
[ו] [GES1991] [BDB2226] [HAL2241]

יִּקָּבֵ֥ר‎(קָבַר)

Hebrew|yyiqqāvˌēr|bury

Part-of-speech: verb
Gender: masculine
Number: singular
Person: third person
State: not applicable
Verbal tense: wayyiqtol
Verbal stem: nif‘al


[H6912] [s.ah.aa] [1984]
[קבר] [GES6871] [BDB7560] [HAL7495]

בְּ‎(בְּ)

Hebrew|bᵊ|in

Part-of-speech: preposition
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[b.ab.aa] [193]
[ב] [GES855] [BDB923] [HAL939]

שָׁמִֽיר‎(שָׁמִיר)

Hebrew|šāmˈîr|Shamir

Part-of-speech: proper noun
Gender: unknown
Number: singular
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H8069] [v.eh.ad]
[שמיר] [GES8021] [BDB8825] [HAL8763]

Greek Bible (Septuagint Alt. Versions + SBLGNT Apparatus)

(10:1) καὶ ἀνέστη μετὰ Αβιμελεχ τοῦ σῶσαι τὸν Ισραηλ Θωλα υἱὸς Φουα υἱὸς πατραδέλφου αὐτοῦ ἀνὴρ Ισσαχαρ καὶ αὐτὸς κατῴκει ἐν Σαμαρείᾳ ἐν ὄρει Εφραιμ
(10:2) καὶ ἔκρινεν τὸν Ισραηλ εἴκοσι καὶ τρία ἔτη καὶ ἀπέθανεν καὶ ἐτάφη ἐν Σαμαρείᾳ
(10:3) καὶ ἀνέστη μετ’ αὐτὸν Ιαϊρ ὁ Γαλααδίτης καὶ ἔκρινεν τὸν Ισραηλ εἴκοσι καὶ δύο ἔτη
(10:4) καὶ ἐγένοντο αὐτῷ τριάκοντα καὶ δύο υἱοὶ ἐπιβεβηκότες ἐπὶ τριάκοντα καὶ δύο πώλους καὶ τριάκοντα καὶ δύο πόλεις αὐτοῖς καὶ ἐκάλεσεν αὐτὰς Ἐπαύλεις Ιαϊρ ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης αἵ εἰσιν ἐν τῇ γῇ Γαλααδ
(10:5) καὶ ἀπέθανεν Ιαϊρ καὶ ἐτάφη ἐν Ραμμω
(10:6) καὶ προσέθεντο οἱ υἱοὶ Ισραηλ ποιῆσαι τὸ πονηρὸν ἔναντι κυρίου καὶ ἐλάτρευσαν ταῖς Βααλιμ καὶ ταῖς Ασταρωθ καὶ τοῖς θεοῖς Σιδῶνος καὶ τοῖς θεοῖς Μωαβ καὶ τοῖς θεοῖς υἱῶν Αμμων καὶ τοῖς θεοῖς τῶν ἀλλοφύλων καὶ ἐγκατέλιπον τὸν κύριον καὶ οὐκ ἐδούλευσαν αὐτῷ
(10:7) καὶ ἐθυμώθη ὀργῇ κύριος ἐν τῷ Ισραηλ καὶ ἀπέδοτο αὐτοὺς ἐν χειρὶ ἀλλοφύλων καὶ ἐν χειρὶ υἱῶν Αμμων
(10:8) καὶ ἐσάθρωσαν καὶ ἔθλασαν τοὺς υἱοὺς Ισραηλ ἐν τῷ ἐνιαυτῷ ἐκείνῳ ὀκτωκαίδεκα ἔτη πάντας τοὺς υἱοὺς Ισραηλ ἐν τῷ πέραν τοῦ Ιορδάνου ἐν τῇ γῇ τοῦ Αμορραίου ἐν τῇ Γαλααδίτιδι
(10:9) καὶ διέβησαν οἱ υἱοὶ Αμμων τὸν Ιορδάνην ἐκπολεμῆσαι καὶ ἐν τῷ Ιουδα καὶ Βενιαμιν καὶ ἐν τῷ οἴκῳ Εφραιμ καὶ ἐθλίβησαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ σφόδρα
(10:10) καὶ ἐκέκραξαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ πρὸς κύριον λέγοντες ἡμάρτομέν σοι ὅτι ἐγκατελίπομεν τὸν θεὸν ἡμῶν καὶ ἐλατρεύσαμεν ταῖς Βααλιμ
(10:11) καὶ εἶπεν κύριος πρὸς τοὺς υἱοὺς Ισραηλ οὐχὶ οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ Αμορραῖοι καὶ οἱ υἱοὶ Αμμων καὶ Μωαβ καὶ οἱ ἀλλόφυλοι
(10:12) καὶ Σιδώνιοι καὶ Μαδιαμ καὶ Αμαληκ ἐξέθλιψαν ὑμᾶς καὶ ἐκεκράξατε πρός με καὶ ἔσωσα ὑμᾶς ἐκ χειρὸς αὐτῶν
(10:13) καὶ ὑμεῖς ἐγκατελίπετέ με καὶ ἐλατρεύσατε θεοῖς ἑτέροις διὰ τοῦτο οὐ προσθήσω τοῦ σῶσαι ὑμᾶς
(10:14) βαδίζετε καὶ βοᾶτε πρὸς τοὺς θεούς οὓς ἐξελέξασθε ἑαυτοῖς καὶ αὐτοὶ σωσάτωσαν ὑμᾶς ἐν καιρῷ θλίψεως ὑμῶν
(10:15) καὶ εἶπαν οἱ υἱοὶ Ισραηλ πρὸς κύριον ἡμάρτομεν ποίησον σὺ ἡμῖν κατὰ πάντα ὅσα ἂν ἀρέσκῃ ἐνώπιόν σου πλήν κύριε ἐξελοῦ ἡμᾶς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ
(10:16) καὶ μετέστησαν τοὺς θεοὺς τοὺς ἀλλοτρίους ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἐλάτρευσαν τῷ κυρίῳ καὶ οὐκ εὐηρέστησεν ἐν τῷ λαῷ καὶ ὠλιγοψύχησεν ἐν τῷ κόπῳ Ισραηλ
(10:17) καὶ ἀνέβησαν οἱ υἱοὶ Αμμων καὶ παρενέβαλον ἐν Γαλααδ καὶ ἐξῆλθον οἱ υἱοὶ Ισραηλ καὶ παρενέβαλον ἐν τῇ Μασσηφα
(10:18) καὶ εἶπον οἱ ἄρχοντες τοῦ λαοῦ Γαλααδ ἀνὴρ πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ τίς ἀνήρ ὃς ἄρξεται πολεμῆσαι ἐν τοῖς υἱοῖς Αμμων καὶ ἔσται εἰς κεφαλὴν πᾶσιν τοῖς κατοικοῦσιν Γαλααδ

Biblia Comentada, Profesores de Salamanca (BAC, 1965)



Los jueces Tola y Jair (10:1-5).
1Después de Abimelec surgió para librar a Israel Tola, hijo de Fuá, hijo de Dodó, hombre de Isacar. Habitó en Samir, en los montes de Efraím. 2Juzgó a Israel durante veintitrés años y murió, siendo sepultado en Samir. 3Después de él surgió Jair, de Galaad, que juzgó a Israel por veintidós años. 4Tuvo treinta hijos, que montaban treinta asnos y eran dueños de treinta ciudades, llamadas todavía Javot Jair, en la tierra de Galaad. 5 Murió Jair y fue sepultado en Camón.

Por la escasez de datos que sobre ellos da el hagiógrafo, estos dos jueces vienen clasificados entre los que llamamos jueces menores Tola (el gusano que da el color rojo) era hijo de Fuá (el color rojo), hijo de Dodó (los LXX y Vulgata: hijo de su tío, es decir del manasita Abimelec), hombre de Isacar (frase que se omite en LXX Vulgata). Tola era de la tribu de Isacar, con residencia en Efraím, lo cual crea cierta sospecha por su condición de jete, que habitaba en Samir, ciudad que se hallaba dentro de los límites de Efraím, diferente, por consiguiente, de la homónima de Judá (Jos_15:48) y próxima a la llanura de Esdrelón. Dodó, nombre que aparece en las cartas de Tell-el-Amarna y Estela de Mesa, es también aquí nombre propio (2Sa_23:9).
Jair, nombre de un clan de Manases en Galaad (Num_32:41; Deu_3:14; 1Re_4:13 1Cr_2:21-23). Sus treinta hijos montaban treinta 'asnos, cada uno el suyo, distintivo de riqueza y dignidad (1Cr_5:10; 1Cr_12:14; Zac_9:9), y poseían además treinta ciudades, llamadas todavía Javot Jair, en Galaad. Entre nuestro texto y los otros lugares bíblicos anteriormente citados, en que se habla también de estas ciudades, hay sensibles diferencias en cuanto a su número y lugar de emplazamiento. Fue sepultado Jair en Camón, a unos doce kilómetros al oeste de Irbid.


Judicatura de Jefté (Zac_10:6; Zac_12:7).
Se antepone a la historia de Jefté una larga introducción (Zac_10:6-16), que repite los temas generales ya expuestos en 2:7-21 y formulados por un profeta. Esta introducción es considerada por algunos expositores como introducción general a la segunda parte del libro de los Jueces, incluyendo Samuel (1 Sam 1-12). Los dos grandes enemigos de Israel son Amón y los filisteos, contra los cuales lucharon Jefté y Sansón, y que fueron derrotados finalmente por Samuel y Saúl. Los críticos encuentran en esta historia falta de unidad y, por lo mismo, son de parecer que hay versiones diferentes en el origen de este relato, que un redactor más reciente ha amplificado y unificado.

Causas de la opresión de Israel (10:6-16)
6Volvieron los hijos de Israel a hacer mal a los ojos de Yahvé, y sirvieron a los baales y astartés, a los dioses de Sidón, a los de Moab, a los de los hijos de Amón, a los de los filisteos, y se apartaron de Yahvé, no sirviéndole más. 7 Encendióse la ira de Yahvé contra Israel y los entregó en manos de los filisteos y en manos de los hijos de Amón, 8 que durante dieciocho años oprimieron y afligieron con gran violencia a los hijos de Israel, a todos los hijos de Israel que habitaban al otro lado del Jordán, en la tierra de los amorreos, en Galaad. 9Los hijos de Amón pasaron el Jordán para combatir a Judá, a Benjamín y a la casa de Efraím, viéndose Israel muy apretado. 10Clamaron a Yahvé los hijos de Israel, diciendo: Hemos pecado contra ti, porque hemos dejado a nuestro Dios y hemos servido a los baales. 11 Yahvé dijo a los hijos de Israel: ¿No os he hecho yo subir de Egipto? ¿Y los amorreos, y los hijos de Amón, y los filisteos, 12y los de Sidón y Amalee os oprimieron, y clamasteis a mí y os salvé yo de sus manos? 13 Pero vosotros me habéis dejado a mí para servir a dioses extraños. Por eso no os liberaré ya más. 14Id e invocad a los dioses que os habéis dado; que os libren ellos al tiempo de vuestra angustia. 15Los hijos de Israel dijeron a Yahvé: Hemos pecado; castíganos como quieras, pero líbranos ahora. 16 Quitaron de en medio de ellos los dioses extraños y sirvieron a Yahvé, que no pudo soportar la aflicción de Israel.

Dios permitió que las naciones vecinas oprimieran y afligieran a Israel a causa de haberse entregado a la idolatría. Adoraron a los baales y astartés de los cananeos, de Sidón, de Moab, de Aram (que tal vez puede considerarse como una glosa introducida en el texto por influencia Deu_3:8-10), de Amón y de los filisteos. Por este texto no puede afirmarse que la invasión amonita y la filistea fueran contemporáneas. Los israelitas clamaron al Señor, quien les responde irónicamente diciendo que busquen ayuda en los dioses que adoraron (Deu_32:37; Jer_2:28). Bajo esta ironía se oculta, sin embargo, la bondad y misericordia divinas, que simula no querer atender sus ruegos para obligarles a un arrepentimiento más eficaz. Cuando los israelitas quitaron de en medio los dioses extranjeros, Yahvé se mostró impaciente por poner fin a sus sufrimientos. Para indicar la gran misericordia de Dios para con el pecador arrepentido, usa el texto la expresión de que el alma de Yahvé no pudo soportar la aflicción de Israel. Literalmente: el alma del cual el soplo fue corto, como se dice de la impaciencia (Jer_16:16; Num_21:4).

En busca de un jefe (Num_10:17-18).
17Reuniéronse los hijos de Amón y acamparon en Galaad; y se reunieron también los hijos de Israel, acampando en Masfa. 18 El pueblo, los jefes de Galaad, se dijeron unos a otros: ¿Quién será el que comenzará a combatir a los hijos de Amón? Que sea él quien mande a todos los habitantes de Galaad.

Los amonitas se congregaron en Galaad con ánimo de atacar a los israelitas y arrojarlos de la meseta transjordánica. Los israelitas, por su parte, se congregaron en Masfa para oponerles resistencia. No se han identificado todavía estas dos localidades, que quizá no formen más que una: la ciudad fortificada que ocupaban los israelitas y los alrededores de la misma en donde acamparon los amonitas. Se cree que esta localidad corresponde a Yirbet Djelead, un poco al sur del Yaboc, entre éste y Nebí Osa. Los israelitas, ante aquel numeroso ejército, comprendieron la necesidad que tenían de un jefe único y supremo que dirigiera las operaciones. Barajando nombres, convinieron en que, dadas aquellas circunstancias, debían ofrecer el mando a Jefté, a pesar de su origen oscuro y vida equívoca.

King James Version (KJVO) (1611)



Chapter X.

1 Tola iudgeth Israel in Shamir. 3 Iair, whose thirtie sonnes had thirtie cities. 6 The Philistines and Ammonites oppresse Israel. 10 In their miserie, God sendeth them to their false gods. 15 Vpon their repentance, hee pitieth them.
1 And after Abimelech, there arose to [ Or, deliuer. Hebrew: saue.] defend Israel, Tola the sonne of Puah, the sonne of Dodo, a man of Issachar, and he dwelt in Shamir in mount Ephraim.
2 And he iudged Israel twenty and three yeeres, and died, and was buried in Shamir.
3 And after him arose Iair a Gileadite, and iudged Israel twentie and two yeeres.
4 And hee had thirtie sonnes that rode on thirtie asse-colts, and they had thirtie cities, which are called [ Or, the villages of Iair.] Hauoth-Iair vnto this day, which are in the land of Gilead.
5 And Iair died, and was buried in Camon.

[Israel punished.]

6 And [ Jdg_2:11 ; Jdg_3:7 ; Jdg_4:1 ; Jdg_6:1 ; Jdg_13:1 .] the children of Israel did euill againe in the sight of the Lord, and serued Baalim and [ Jdg_2:13 .] Ashtaroth, and the gods of Syria, and the gods of Zidon, and the gods of Moab, and the gods of the children of Ammon, and the gods of the Philistines, and forsooke the Lord, and serued not him.
7 And the anger of the Lord was hot agaiust Israel, and hee solde them into the hands of the Philistines, and into the hands of the children of Ammon.
8 And that yere they vexed and [ Hebrew: crushed.] oppressed the children of Israel: eighteene yeeres, all the children of Israel that were on the other side Iordan, in the land of the Amorites, which is in Gilead.
9 Moreouer, the children of Ammon passed ouer Iordan, to fight also against Iudah, and against Beniamin, and against the house of Ephraim; so that Israel was sore distressed.
10 And the children of Israel cried vnto the Lord, saying, Wee haue sinned against thee, both because wee haue forsaken our God, and also serued Baalim.
11 And the Lord said vnto the children of Israel, Did not I deliuer you from the Egyptians, and from the Amorites, from the children of Ammon, and from the Philistines?
12 The Zidonians also and the Amalekites, and the Maonites did oppresse you, and ye cried to me, and I deliuered you out of their hand.
13 [ Deu_32:15 ; Jer_2:13 .] Yet ye haue forsaken me, and serued other gods: wherefore I will deliuer you no more.
14 Go, and cry vnto the gods which ye haue chosen, let them deliuer you in the time of your tribulation.
15 And the children of Israel said vnto the Lord, We haue sinned, doe thou vnto vs whatsoeuer [ Hebrew: is good in thine eyes.] seemeth good vnto thee, deliuer vs onely, wee pray thee, this day.
16 And they put away the [ Hebrew: gods of strangers.] strange gods from among them, and serued the Lord: and his soule [ Hebrew: was shortened.] was grieued for the misery of Israel.
17 Then the children of Ammon were [ Hebrew: cried together.] gathered together, and encamped in Gilead: and the children of Israel assembled themselues together, and encamped in Mizpeh.
18 And the people and Princes of Gilead,

[Iephthah expelled.]

said one to another, What man is hee that will begin to fight against the children of Ammon? he shall [ Jdg_11:6 .] be Head ouer all the inhabitants of Gilead.

La Biblia de Nuestro Pueblo (Liturgical Press, 2006),

Jueces menores I - Liturgia penitencial. Después de la muerte de Abimelec, que no produjo ningún cambio positivo en el pueblo, lo único que pueden hacer los israelitas es irse a casa. Aparece fugazmente la primera lista de jueces menores, Tolá y Yair (10,1-5) -la segunda lista la tendremos en 12,8-15-. El autor nos informa muy poco de estos dos jueces. Sabemos el periodo que duro su gobierno, pero las funciones que estos jueces desempeñaron no son del todo claras.
Tan pronto murieron este par de jueces, el autor enfatiza la iniquidad del pueblo de Israel, esta vez no solo adora a los dioses de los cananeos, sino también a los dioses de Siria, de Fenicia, de Moab, de los amonitas, y de los filisteos. Después de leer esta letanía de dioses extranjeros, el lector se puede preguntar: ¿Hay alguna otra deidad que Israel no adoró? Ante esta deplorable situación, lo único que le queda a Dios es entregarlos a los otros dioses. Después de experimentar la opresión, Israel clama a Dios, pero esta vez tendrá que negociar y «hacer algo extraordinario» para que Dios se llene de misericordia. Israel confiesa y reconoce que ha adorado a los baales, pero Dios no «está» dispuesto a acceder a las peticiones de su pueblo. Dios siempre ha sido fiel, pero Israel no. Esta vez la situación de Israel es desesperanzadora, Dios ha jurado no volver a salvarlos. Sin Dios el futuro de Israel es incierto, por tal motivo tiene que hacer algo urgentemente, para que Dios muestre misericordia. Los israelitas, expertos en negociar, se mueven de modo distinto, si no son capaces de alcanzar el favor de Dios por medio de la palabra, pasan a la acción, quitando a los dioses extranjeros y adorando sólo al Señor. Ante este «cambio» que manifiesta el pueblo de Israel, Dios no se puede resistir, los perdona y les brinda su amistad una vez más.

Dios Habla Hoy (Sociedades Bíblicas Unidas, 1996)



Reina-Valera 1995 Notes:



[1] 10.1-5 Estos v. contienen una primera lista de los llamados "jueces menores"; otra lista se encuentra en Jue 12.8-15. No se sabe mucho acerca de estos personajes. Algunos piensan que se trata de "jueces" en sentido estricto, es decir, de magistrados que ejercían funciones judiciales en el pueblo de Israel. Sin embargo, no hay ninguna seguridad de que esta interpretación sea correcta. Cf. v. 1, donde se dice que Tola se levantó para librar a Israel, lo mismo que los héroes o caudillos de las secciones narrativas.

[2] 10.1 Para librar a Israel: Jue 2.16,18; 3.9; véase la Introducción a Jueces.

[3] 10.1 En Gn 46.13; Nm 26.23; 1 Cr 7.1, Tola y Fuá son los nombres de dos clanes de la tribu de Isacar.

[4] 10.1 Samir: aldea situada en los montes de Efraín, distinta de la que se encontraba en los montes de Judá (cf. Jos 15.48).

[5] 10.3 Galaadita: Galaad es la región que se encuentra en las altas mesetas al oriente del río Jordán. Véanse Dt 2.36 nota t e Índice de mapas.

[6] 10.4 Las ciudades de Jair: lit. los campamentos de Jair. Véase Dt 3.14 n., y cf. Nm 32.41; Jos 13.30.

[7] 10.6 Jue 2.11; 3.7,12; 4.1; 6.1.

[8] 10.11 Amorreos: Véase Dt 1.7 nota i.

[9] 10.12 Sidón: Véase Jos 11.8 n. Amalec: Véase Ex 17.8 nota g.

[10] 10.14 Jer 11.12.

[11] 10.16 Gn 35.2-4; Jos 24.23; 1 S 7.3-4.

[12] 10.17 Galaad: Aquí no se trata de la región del mismo nombre (véase Dt 2.36 nota t ), sino de una población situada al oriente del Jordán, cerca del río Jaboc. Mizpa de Galaad, distinta de la Mizpa de Benjamín (cf. Jos 18.26; 1 S 7.5-16; 10.17), se encontraba cerca de allí, probablemente al sur del Jaboc. Cf. Gn 31.49; Os 5.1.

Nuevo Comentario Bíblico Siglo XXI (Editorial Mundo Hispano, 2019)



Tola y Jaír

No se menciona ninguna amenaza del exterior en el tiempo de Tola y Jaír. Se dice que Tola libró a Israel, pero en el contexto esto probablemente se refiere al triste estado en que había quedado Israel durante el gobierno desastroso de Abimelec. Tola libró a Israel proporcionando un período de administración estable (cf. Débora en 4:4, 5). De igual manera, la descripción de los 30 hijos de Jaír en el v. 4 señala a la paz de los tiempos y, en el caso de Jaír, la prosperidad y el prestigio de que gozaba el juez. También muestra la falta de preparación de los galaaditas para el desastre que estaba por caer sobre ellos. ¡De poca utilidad serían los hijos mimados de Jaír cuando los amonitas iniciaran su invasión! (10:7). Entonces los galaaditas buscarían desesperadamente un guerrero (10:18). Finalmente encontrarían uno en Jefté, el proscrito, cuya vida comparativamente difícil lo había endurecido justamente para ese papel (11:1-11).

Notas. 1 Isacar era una tribu israelita del norte (ver sobre 4:4). Samir se piensa que es la misma que Samaria, en el centro de Israel, al sur del territorio de Isacar. Algunos miembros de la tribu de Isacar deben haber emigrado allí. 3 Para Galaad, ver sobre 7:3. 4 Havot-jaé r significa los poblados de Jaír. 5 CamoŒn estaba en el territorio de Jaír, a unos 24 km. al este del río Jordán.

Sagrada Biblia (Conferencia Episcopal Española, 2011)

*3:7-16:31 Las diversas tribus vivieron dramáticamente la tensión entre el abandono de Dios y el sometimiento a otros pueblos en espera de la llegada de un salvador. En esta parte central se repite hasta siete veces el mismo esquema relativo a los hechos con diferentes jueces y enemigos, pero latiendo siempre el mismo problema religioso. Las actuaciones de un buen número de jueces quedan enmarcadas en un esquema teológico común: Los israelitas obraron mal a los ojos del Señor, provocando que los entregara o vendiera en manos de un enemigo; pero clamaron al Señor, que les suscitó un salvador y entregó en sus manos al enemigo; así que el país estuvo en paz algunos años.

Biblia Hispano Americana (Sociedad Bíblica Española, 2014)

— fue juez: Ver Introducción general al libro.