Ver contexto
Llegándose allá entraron en la casa del joven levita, la casa de Micá, y le dieron el saludo de paz. (Jueces 18, 15) © Nueva Biblia de Jerusalén (Desclee, 1998)

BHSEk - Biblia Hebraica Stuttgartensia (Enhanced; KJV versification)

וַ‎(וְ)

Hebrew|wa|and

Part-of-speech: conjunction
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[f.ab.aa] [519]
[ו] [GES1991] [BDB2226] [HAL2241]

יָּס֣וּרוּ‎(סוּר)

Hebrew|yyāsˈûrû|turn aside

Part-of-speech: verb
Gender: masculine
Number: plural
Person: third person
State: not applicable
Verbal tense: wayyiqtol
Verbal stem: qal


[H5493] [o.au.aa] [1480]
[סור] [GES5425] [BDB6025] [HAL5928]

שָׁ֔מָּה‎(שָׁם)

Hebrew|šˈāmmā|there

Part-of-speech: adverb
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H8033] [v.dv.aa] [2404]
[שם] [GES7990] [BDB8788] [HAL8727]

וַ‎(וְ)

Hebrew|wa|and

Part-of-speech: conjunction
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[f.ab.aa] [519]
[ו] [GES1991] [BDB2226] [HAL2241]

יָּבֹ֛אוּ‎(בֹּוא)

Hebrew|yyāvˈōʔû|come

Part-of-speech: verb
Gender: masculine
Number: plural
Person: third person
State: not applicable
Verbal tense: wayyiqtol
Verbal stem: qal


[H935] [b.ap.aa] [212]
[בוא] [GES919] [BDB997] [HAL1011]

אֶל‎(אֶל)

Hebrew|ʔel-|to

Part-of-speech: preposition
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H413] [a.di.aa] [91]
[אל] [GES400] [BDB422] [HAL438]

בֵּֽית‎(בַּיִת)

Hebrew|bˈêṯ-|house

Part-of-speech: noun
Gender: masculine
Number: singular
Person: not applicable
State: construct
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H1004] [b.bp.aa] [241]
[בית] [GES990] [BDB1071] [HAL1084]

הַ‎(הַ)

Hebrew|ha|the

Part-of-speech: article
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[e.ab.aa] [459]
[ה] [GES1804] [BDB2019] [HAL2031]

נַּ֥עַר‎(נַעַר)

Hebrew|nnˌaʕar|boy

Part-of-speech: noun
Gender: masculine
Number: singular
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H5288] [n.ei.ab] [1389a]
[נער] [GES5201] [BDB5802] [HAL5694]

הַ‎(הַ)

Hebrew|ha|the

Part-of-speech: article
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[e.ab.aa] [459]
[ה] [GES1804] [BDB2019] [HAL2031]

לֵּוִ֖י‎(לֵוִי)

Hebrew|llēwˌî|Levite

Part-of-speech: adjective
Gender: masculine
Number: singular
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H3881] [l.ax.ag]
[לוי] [GES3790] [BDB4225] [HAL4182]

בֵּ֣ית‎(בַּיִת)

Hebrew|bˈêṯ|house

Part-of-speech: noun
Gender: masculine
Number: singular
Person: not applicable
State: construct
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H1004] [b.bp.aa] [241]
[בית] [GES990] [BDB1071] [HAL1084]

מִיכָ֑ה‎(מִיכָה)

Hebrew|mîḵˈā|Micah

Part-of-speech: proper noun
Gender: masculine
Number: singular
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H4318] [m.bu.af]
[מיכה] [GES4246] [BDB4733] [HAL4654]

וַ‎(וְ)

Hebrew|wa|and

Part-of-speech: conjunction
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[f.ab.aa] [519]
[ו] [GES1991] [BDB2226] [HAL2241]

יִּשְׁאֲלוּ‎(שָׁאַל)

Hebrew|yyišʔᵃlû-|ask

Part-of-speech: verb
Gender: masculine
Number: plural
Person: third person
State: not applicable
Verbal tense: wayyiqtol
Verbal stem: qal


[H7592] [v.ag.aa] [2303]
[שאל] [GES7549] [BDB8320] [HAL8238]

לֹ֖ו‎(לְ)

Hebrew|lˌô|to

Part-of-speech: preposition
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[l.aa.ab] [1063]
[ל] [GES3706] [BDB4135] [HAL4089]

לְ‎(לְ)

Hebrew|lᵊ|to

Part-of-speech: preposition
Gender: not applicable
Number: not applicable
Person: not applicable
State: not applicable
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[l.aa.ab] [1063]
[ל] [GES3706] [BDB4135] [HAL4089]

שָׁלֹֽום‎(שָׁלֹום)

Hebrew|šālˈôm|peace

Part-of-speech: noun
Gender: masculine
Number: singular
Person: not applicable
State: absolute
Verbal tense: not applicable
Verbal stem: not applicable


[H7965] [v.ds.ab] [2401a]
[שלום] [GES7928] [BDB8724] [HAL8657]

Greek Bible (Septuagint Alt. Versions + SBLGNT Apparatus)

(18:1) ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις οὐκ ἦν βασιλεὺς ἐν Ισραηλ καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐζήτει ἡ φυλὴ τοῦ Δαν ἑαυτῇ κληρονομίαν τοῦ κατοικεῖν ὅτι οὐκ ἔπεσεν αὐτῇ ἕως τῶν ἡμερῶν ἐκείνων ἐν μέσῳ φυλῶν Ισραηλ κληρονομία
(18:2) καὶ ἐξαπέστειλαν οἱ υἱοὶ Δαν ἐκ τῶν συγγενειῶν αὐτῶν πέντε ἄνδρας ἀπὸ μέρους αὐτῶν υἱοὺς δυνάμεως ἐκ Σαραα καὶ Εσθαολ τοῦ κατασκέψασθαι τὴν γῆν καὶ ἐξιχνιάσαι αὐτὴν καὶ εἶπαν πρὸς αὐτούς πορεύεσθε καὶ ἐξεραυνήσατε τὴν γῆν καὶ παρεγένοντο εἰς ὄρος Εφραιμ ἕως οἴκου Μιχα καὶ κατέπαυσαν ἐκεῖ
(18:3) αὐτῶν ὄντων παρὰ τῷ οἴκῳ Μιχα καὶ αὐτοὶ ἐπέγνωσαν τὴν φωνὴν τοῦ παιδαρίου τοῦ νεωτέρου τοῦ Λευίτου καὶ ἐξέκλιναν ἐκεῖ καὶ εἶπαν αὐτῷ τίς ἤγαγέν σε ὧδε καὶ τί ποιεῖς ἐνταῦθα καὶ τί σοί ἐστιν ὧδε
(18:4) καὶ εἶπεν πρὸς αὐτούς οὕτως καὶ οὕτως ἐποίησέν μοι Μιχα καὶ ἐμισθώσατό με καὶ ἐγενήθην αὐτῷ εἰς ἱερέα
(18:5) καὶ εἶπαν αὐτῷ ἐπερώτησον δὴ ἐν τῷ θεῷ καὶ γνωσόμεθα εἰ κατευοδοῖ ἡ ὁδὸς ἡμῶν ἣν ἡμεῖς πορευόμεθα ἐπ’ αὐτήν
(18:6) καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἱερεύς πορεύεσθε εἰς εἰρήνην ἐνώπιον κυρίου ἡ ὁδὸς ὑμῶν καθ’ ἣν ὑμεῖς πορεύεσθε ἐν αὐτῇ
(18:7) καὶ ἐπορεύθησαν οἱ πέντε ἄνδρες καὶ παρεγένοντο εἰς Λαισα καὶ εἶδον τὸν λαὸν τὸν κατοικοῦντα ἐν αὐτῇ καθήμενον ἐν ἐλπίδι κατὰ τὴν σύγκρισιν τῶν Σιδωνίων ἡσυχάζοντας ἐν ἐλπίδι καὶ μὴ δυναμένους λαλῆσαι ῤῆμα ὅτι μακράν εἰσιν ἀπὸ Σιδῶνος καὶ λόγος οὐκ ἦν αὐτοῖς μετὰ Συρίας
(18:8) καὶ παρεγένοντο οἱ πέντε ἄνδρες πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς αὐτῶν εἰς Σαραα καὶ Εσθαολ καὶ ἔλεγον αὐτοῖς οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν τί ὑμεῖς κάθησθε
(18:9) καὶ εἶπαν ἀνάστητε καὶ ἀναβῶμεν ἐπ’ αὐτούς ὅτι εἰσήλθαμεν καὶ ἐνεπεριεπατήσαμεν ἐν τῇ γῇ ἕως Λαισα καὶ εἴδομεν τὸν λαὸν τὸν κατοικοῦντα ἐν αὐτῇ ἐν ἐλπίδι κατὰ τὸ σύγκριμα τῶν Σιδωνίων καὶ μακρὰν ἀπέχοντες ἐκ Σιδῶνος καὶ λόγος οὐκ ἦν αὐτοῖς μετὰ Συρίας ἀλλὰ ἀνάστητε καὶ ἀναβῶμεν ἐπ’ αὐτούς ὅτι εὑρήκαμεν τὴν γῆν καὶ ἰδοὺ ἀγαθὴ σφόδρα καὶ ὑμεῖς σιωπᾶτε μὴ ὀκνήσητε τοῦ πορευθῆναι τοῦ ἐλθεῖν καὶ κατακληρονομῆσαι τὴν γῆν
(18:10) ἡνίκα ἂν εἰσέλθητε ἥξετε πρὸς λαὸν πεποιθότα καὶ ἡ γῆ εὐρύχωρος ὅτι παρέδωκεν αὐτὴν ὁ θεὸς ἐν χειρὶ ὑμῶν τόπος οὗ οὐκ ἔστιν ἐκεῖ ὑστέρημα παντὸς ῤήματος ὅσα ἐν τῇ γῇ
(18:11) καὶ ἀπῆραν ἐκ συγγενείας τοῦ Δαν ἐκ Σαραα καὶ Εσθαολ ἑξακόσιοι ἄνδρες περιεζωσμένοι σκεύη πολεμικά
(18:12) καὶ ἀνέβησαν καὶ παρενεβάλοσαν ἐν Καριαθιαριμ ἐν Ιουδα διὰ τοῦτο ἐκλήθη τῷ τόπῳ ἐκείνῳ Παρεμβολὴ Δαν ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης ἰδοὺ κατόπισθεν Καριαθιαριμ
(18:13) παρῆλθαν ἐκεῖθεν καὶ ἦλθαν ἕως τοῦ ὄρους Εφραιμ καὶ ἦλθον ἕως οἴκου Μιχα
(18:14) καὶ ἀπεκρίθησαν οἱ πέντε ἄνδρες οἱ πορευόμενοι κατασκέψασθαι τὴν γῆν καὶ εἶπαν πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς αὐτῶν εἰ οἴδατε ὅτι ἐν τοῖς οἴκοις τούτοις εφουδ καὶ θεραφιν καὶ γλυπτὸν καὶ χωνευτόν καὶ νῦν γνῶτε τί ποιήσετε
(18:15) καὶ ἐξέκλιναν ἐκεῖ καὶ εἰσήλθοσαν εἰς τὸν οἶκον τοῦ παιδαρίου τοῦ Λευίτου εἰς τὸν οἶκον Μιχα καὶ ἠσπάσαντο αὐτόν
(18:16) καὶ οἱ ἑξακόσιοι ἄνδρες περιεζωσμένοι σκεύη πολεμικὰ ἐστηλωμένοι παρὰ τὴν θύραν τοῦ πυλῶνος οἱ ἐκ τῶν υἱῶν Δαν
(18:17) καὶ ἀνέβησαν οἱ πέντε ἄνδρες οἱ πορευόμενοι κατασκέψασθαι τὴν γῆν ἐπελθόντες ἐκεῖ ἔλαβον τὸ γλυπτὸν καὶ τὸ εφουδ καὶ τὸ θεραφιν καὶ τὸ χωνευτόν καὶ ὁ ἱερεὺς ἐστηλωμένος παρὰ τῇ θύρᾳ τοῦ πυλῶνος καὶ οἱ ἑξακόσιοι ἄνδρες οἱ περιεζωσμένοι σκεύη πολεμικά
(18:18) καὶ οὗτοι εἰσῆλθον εἰς οἶκον Μιχα καὶ ἔλαβον τὸ γλυπτὸν καὶ τὸ εφουδ καὶ τὸ θεραφιν καὶ τὸ χωνευτόν καὶ εἶπεν πρὸς αὐτοὺς ὁ ἱερεύς τί ὑμεῖς ποιεῖτε
(18:19) καὶ εἶπαν πρὸς αὐτόν κώφευσον ἐπίθες τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὸ στόμα σου καὶ ἐλθὲ μεθ’ ἡμῶν καὶ ἔσῃ ἡμῖν εἰς πατέρα καὶ εἰς ἱερέα μὴ βέλτιον εἶναί σε ἱερέα οἴκου ἀνδρὸς ἑνὸς ἢ γίνεσθαί σε ἱερέα φυλῆς καὶ συγγενείας ἐν Ισραηλ
(18:20) καὶ ἠγαθύνθη ἡ καρδία τοῦ ἱερέως καὶ ἔλαβεν τὸ εφουδ καὶ τὸ θεραφιν καὶ τὸ γλυπτὸν καὶ τὸ χωνευτὸν καὶ εἰσῆλθεν ἐν μέσῳ τοῦ λαοῦ
(18:21) καὶ ἐπέστρεψαν καὶ ἀπῆλθαν καὶ ἔταξαν τὴν πανοικίαν καὶ τὴν κτῆσιν αὐτοῦ τὴν ἔνδοξον ἔμπροσθεν αὐτῶν
(18:22) αὐτῶν δὲ μεμακρυγκότων ἀπὸ τοῦ οἴκου Μιχα καὶ ἰδοὺ Μιχα καὶ οἱ ἄνδρες οἱ σὺν τῷ οἴκῳ μετὰ Μιχα ἔκραζον κατοπίσω υἱῶν Δαν
(18:23) καὶ ἐπέστρεψαν οἱ υἱοὶ Δαν τὰ πρόσωπα αὐτῶν καὶ εἶπαν πρὸς Μιχα τί ἐστίν σοι ὅτι ἔκραξας
(18:24) καὶ εἶπεν Μιχα ὅτι τὸ γλυπτόν μου ὃ ἐποίησα ἐμαυτῷ ἐλάβετε καὶ τὸν ἱερέα καὶ ἀπήλθατε καὶ τί ἐμοὶ ἔτι καὶ τί τοῦτο λέγετέ μοι τί τοῦτο κράζεις
(18:25) καὶ εἶπον πρὸς αὐτὸν οἱ υἱοὶ Δαν μὴ ἀκουσθήτω δὴ ἡ φωνή σου μεθ’ ἡμῶν μήποτε ἀπαντήσωσιν ὑμῖν ἄνδρες κατώδυνοι ψυχῇ καὶ προσθήσεις τὴν ψυχήν σου καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ οἴκου σου
(18:26) καὶ ἐπορεύθησαν οἱ υἱοὶ Δαν εἰς τὴν ὁδὸν αὐτῶν καὶ εἶδεν Μιχα ὅτι ἰσχυρότεροί εἰσιν αὐτοῦ καὶ ἐξένευσεν καὶ ἀνέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ
(18:27) καὶ αὐτοὶ ἔλαβον ὅσα ἐποίησεν Μιχα καὶ τὸν ἱερέα ὃς ἦν αὐτῷ καὶ ἦλθον ἕως Λαισα ἐπὶ λαὸν ἡσυχάζοντα καὶ πεποιθότα καὶ ἐπάταξαν αὐτοὺς ἐν στόματι ῤομφαίας καὶ τὴν πόλιν ἐνέπρησαν
(18:28) καὶ οὐκ ἔστιν ἐξαιρούμενος ὅτι μακράν ἐστιν ἀπὸ Σιδωνίων καὶ λόγος οὐκ ἔστιν αὐτοῖς μετὰ ἀνθρώπων καὶ αὐτὴ ἐν κοιλάδι ἥ ἐστιν τοῦ οἴκου Ροωβ καὶ ᾠκοδόμησαν τὴν πόλιν καὶ κατῴκησαν ἐν αὐτῇ
(18:29) καὶ ἐκάλεσαν τὸ ὄνομα τῆς πόλεως Δαν κατὰ τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς αὐτῶν ὃς ἐγενήθη τῷ Ισραηλ καὶ ἦν Λαις ὄνομα τῇ πόλει τὸ πρότερον
(18:30) καὶ ἀνέστησαν ἑαυτοῖς οἱ υἱοὶ τοῦ Δαν τὸ γλυπτὸν Μιχα καὶ Ιωναθαν υἱὸς Γηρσωμ υἱοῦ Μωυσῆ αὐτὸς καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ἦσαν ἱερεῖς τῇ φυλῇ Δαν ἕως τῆς ἡμέρας τῆς μετοικεσίας τῆς γῆς
(18:31) καὶ ἔταξαν ἑαυτοῖς τὸ γλυπτὸν Μιχα ὃ ἐποίησεν πάσας τὰς ἡμέρας ὅσας ἦν ὁ οἶκος τοῦ θεοῦ ἐν Σηλω

Biblia Comentada, Profesores de Salamanca (BAC, 1965)



Los Exploradores en Casa de Mica (18:1-6).
1En aquellos días, la tribu de Dan andaba buscando dónde establecerse, pues no le había tocado hasta entonces heredad en medio de las otras tribus de Israel. 2 Mandaron, pues, los hijos de Dan de entre los suyos a cinco exploradores, hombres fuertes; los mandaron de Sora y de Estaol para que recorriesen la tierra y la explorasen, diciéndoles: Id a reconocer la tierra. Llegaron los cinco hombres, por los montes de Efraím, hasta la casa de Mica, y pasaron allí la noche. 3 Estando cerca de la casa de Mica, conocieron por la voz al joven levita, y, acercándose a él, le preguntaron: ¿Quién te ha traído a ti aquí? ¿Qué haces aquí y qué tienes aquí? 4El les contestó: Mica ha hecho por mí esto y lo otro, y me he ajustado con él y le sirvo de sacerdote. 5Ellos le dijeron: Entonces consulta a Dios para que sepamos si prosperará el viaje que hemos emprendido. 6Y les dijo el sacerdote: Id tranquilos; está ante Yahvé el camino que seguís.

Acosados los danitas por el exterior y reducidos a un espacio vital totalmente insuficiente, fueron constreñidos a emigrar. Con estos acontecimientos se tienen ya los elementos de juicio para entender la expresión ambigua (Jos_19:40-48) de que no le había tocado hasta entonces heredad en medio de las otras tribus de Israel. Cinco hombres del clan de Sora y Estaol (Jos_13:2-25; Jos_16:31) fueron escogidos y enviados a explorar la tierra en busca de un territorio donde poder colocar cierto número de danitas. En su viaje hacia el norte pasaron por los montes de Efraím y llegaron a un villorrio donde estaba la casa de Mica (Jos_17:8), y pasaron allí la noche. A la mañana siguiente, ya en trance de proseguir su viaje, reconocieron la voz del joven levita, o porque le habían tratado personalmente en su región, o porque fueron sorprendidos al oír la voz de un hombre que hablaba con el mismo acento que ellos. Entraron en conversación con él, que les informó de los buenos tratos que le daba Mica, a quien servía como sacerdote. Porque los levitas eran expertos en el arte de la consultación, le pidieron consultara a Yahvé acerca del éxito de su viaje. El levita lo hizo no se dice qué rito empleó , dándoles una respuesta ambigua, que ellos interpretaron como de buen augurio. Debe descartarse la opinión de Hummelauer, según la cual el levita consultó al diablo, de quien fue la respuesta.

Los Cinco Exploradores llegan a Lais (Jos_18:7).
7Reemprendieron su camino los cinco hombres y llegaron a Lais. Vieron que la gente de ella vivía en seguridad, a modo de los sidonios, pacífica y tranquilamente, sin que nadie dañase a nadie, y que eran ricos y estaban alejados de los sidonios y no tenían relación con la Siria.

Los cinco exploradores continuaron su viaje en dirección al norte hasta llegar a Lais (Jos_19:47), ciudad situada en las fuentes del Jordán, a cinco kilómetros de Banías (Cesárea de Filipo), en el Actual Tell-el-Qadi. Allí nace el manantial que da origen al río Jordán, Nahr-el-Leddán, que conserva el nombre que se dio más tarde a la ciudad, Dan, en memoria de su conquista por los danitas. La ciudad, situada en una llanura y con abundancia de agua, era rica, no faltando nada de cuanto produce la tierra. Sus habitantes vivían en paz y seguridad, a la manera de los sidonios, es decir, habitantes de Fenicia (Jos_3:3), tranquilos y confiados. Tal vez la ciudad fuera colonia de Sidón (v.28), pero en caso de ataque p0r sorpresa no era fácil a la metrópoli prestarle ayuda, por hallarse a una distancia de cincuenta kilómetros y por mediar entre ambas ciudades la depresión de Nahr-el-Litani. Con respecto a los Estados árameos del este, Lais no mantenía ninguna relación con ellos. Los cinco exploradores comprendieron las ventajas que ofrecía el terreno para la emigración.

Emigración de los danitas (Jos_18:8-13).
8 Volviéronse, pues, a sus hermanos, a Sora y Estaol, que les preguntaron: ¿Qué traéis? Ellos contestaron: 9 Hemos ido y recorrido el país hasta Lais y hemos visto un pueblo que mora tranquilo según las costumbres de los sidonios, alejado de éstos y sin comunicación con la Siria. Subamos luego contra ellos. Hemos visto la tierra y es muy buena. ¿Os estáis quietos? No dilatéis la ida, para apoderarnos de esa tierra. 10 Daréis con un pueblo que vive seguro. La tierra es amplia, y Dios la ha puesto en vuestras manos. Es una tierra que produce de todo. 11 Salieron, pues, de Sora y Estaol seiscientos hombres de las familias de Dan, armados en guerra, 12 y subiendo, acamparon en Quiriat-Jearim, de Judá, por lo cual se llamó hasta hoy este lugar Majane Dan, al occidente de Quiriat-Jearim. 13Pasaron de allí a los montes de Efraím y llegaron hasta la casa de Mica.

A las preguntas de sus compatriotas, a su regreso, respondieron los exploradores que el territorio era rico y fácil de conquistar. El laconismo de la respuesta, según el texto hebraico, contrasta con la larga descripción que hacen los LXX, cód. A. L., de las condiciones de vida que han observado en Lais. Según Num_1:39; Num_26:43, la tribu de Dan contaba con más de sesenta mil hombres aptos para las armas. Esto indica que no todos los danitas emigraron a Lais, sino únicamente parte del clan residente en Sora y Estaol. La primera etapa fue Quiriat-Jearim (Jos_9:17; 1Sa_6:21; 1Sa_7:1; 2Sa_6:2), a quince kilómetros al noroeste de Jerusalén, actualmente Abu-Gosch. Mahaneh-Dan significa campamento de Dan (2Sa_13:25); su emplazamiento no puede determinarse de manera exacta.

Robo en el santuario de Mica (2Sa_18:14-26).
14 Los cinco hombres que habían ido a explorar la tierra de Lais dijeron a sus hermanos: ¿Sabéis que en esta casa hay un efod, y terafim, y una imagen tallada y chapeada? Ved vosotros lo que se ha de hacer. 15Pasaron adelante; y entrando en la casa del joven levita, la casa de Mica, le preguntaron por su salud. 16 Los seiscientos hombres de los hijos de Dan, armados en guerra, se quedaron a la entrada de la puerta. 17Subieron los cinco exploradores y entraron para apoderarse del efod, de los terafim, y de la imagen chapeada, mientras estaba el sacerdote a la entrada de la puerta con los seiscientos hombres armados en guerra. 18 Después que entraron en la casa de Mica, se apoderaron del efod, de los terafim, y de la imagen tallada y chapeada, les dijo el sacerdote: ¿Qué hacéis? 19 Ellos le dijeron: Cállate; ponte la mano en la boca; vente con nosotros y serás nuestro padre y nuestro sacerdote. ¿Qué te es mejor, ser sacerdote de la casa de un solo hombre o serlo de una tribu y de una familia de Israel? 20Alégresele al sacerdote el corazón, y, tomando el efod, los terafim, y la imagen tallada, se fue con aquella gente. 21Pusiéronse en marcha de nuevo, llevando por delante a los niños, a los animales y las cosas de precio; 22 y estaban ya lejos de la casa de Mica, cuando éste y los hombres que habitaban las casas vecinas de la de Mica se reunieron para salir en persecución de los hijos de Dan. 23Gritaron a los hijos de Dan; y éstos, volviendo la cara, dijeron a Mica: ¿Qué te ocurre, para que nos vengas dando voces? 24 El contestó: Mi dios, el que yo he hecho, me lo habéis quitado junto con el sacerdote, y os marcháis. ¿Qué me queda entonces? ¿Y todavía me preguntáis qué me ocurre? 25Dijéronle los hijos de Dan: No nos hagas oír más tu voz si no quieres que hombres irritados se arrojen sobre vosotros y pierdas tu vida y la de los de tu casa. 26 Prosiguieron los hijos de Dan su camino; y Mica, viendo que eran más fuertes que él, se volvió y tornó a su casa.

La composición de los v.16-18 es singular. El sentido de la perícopa parece ser el siguiente: Habitaba Mica en un villorrio o caserío en el que las casas, dispuestas en forma circular, dejaban un patio en el centro, con la casa de Mica en el fondo del mismo y frente a la única puerta de entrada (v. 16-17). Los seiscientos hombres se aglomeraron en la puerta del caserío, donde saludaron y conversaron largamente con el levita (v. 15-16). Entre tanto, los cinco exploradores aprovecharon la coyuntura de hallarse el levita enzarzado en la conversación con el grueso de la tropa para deslizarse hacia el interior del patio, con ánimo de desvalijar el santuario instalado en la casa de Mica (v.17). Viendo ellos que el levita seguía en la puerta del caserío (v.17c), se filtraron en la casa de Mica, llevándose la imagen tallada (pesel), el efod y los terafim y, acaso (véase v.2), el ídolo de metal (massekah; v.18). De regreso, obligados a salir por la única puerta de acceso a la ciudad, en donde se hallaba el levita, no pudieron evitar que éste se diera cuenta del robo y les increpara, diciendo: ¿Qué hacéis? Ellos y el grueso de los danitas le impusieron silencio y le invitaron a seguirles para ser su padre espiritual (2Sa_17:10) y sacerdote. Las propuestas que le hicieron le parecieron más lucrativas que las de Mica, por lo cual cargó él mismo con los objetos sagrados y, en medio de la tropa, como personaje distinguido, comenzo a recorrer el camino.

Toma de Lais (2Sa_18:27-29).
27Lleváronse, pues, lo que había hecho Mica y el sacerdote que tenía, y marcharon contra Lais, contra el pueblo tranquilo y confiado, y los pasaron a filo de espada y prendieron fuego a la ciudad. 28 No hubo quien la librara, por lo lejos que estaba Sidón y por no tener relación con la Siria. Estaba en el valle que se extiende hacia Bet Rejobot. Los hijos de Dan reedificaron la ciudad y habitaron en ella, 29 y la llamaron Dan, del nombre de su padre, hijo de Israel, pues antes se llamaba Lais.

La ciudad fue consagrada al anatema (2Sa_1:8-25; 2Sa_4:15). En la antigüedad, la guerra era total, y sigue siéndolo después de tres milenios. Después de la primera fase de la conquista israelita, no se habla más de consagrar la población cananea, sino solamente de rechazarla o someterla a tributo 1.
El autor sagrado explica el éxito de la empresa debido al aislamiento de Lais, que se encontraba lejos de Sidón y sin ninguna relación con la Siria. Bet Rejobot (Num_13:22; 2Sa_10:8), probablemente sobre el sitio original de Banías, era el centro de un pequeño Estado arameo que se organizó durante el siglo XII a. de C. El lugar formaba parte del país de los árameos o sirios (2Sa_10:8).

Fundación de Dan y de su santuario (2Sa_18:30-31).
30Los hijos de Dan se erigieron la imagen tallada de Mica; Jonatán, hijo de Gersón, hijo de Moisés, él y sus hijos, fueron sacerdotes de la tribu de Dan hasta el tiempo de la emigración de Dan. 31 Permaneció entre ellos la imagen tallada de Mica, que él se había hecho, todo el tiempo que estuvo en Silo la casa de Dios.

Los danitas reedificaron la ciudad, a la cual dieron el nombre de su antepasado epónimo, Dan, uno de los hijos de Jacob. La traducción literal de los v.30-31 es la siguiente: Los hijos de Dan se erigieron la imagen tallada (pesel). Jonatán, hijo de Gersón, hijo de Moisés, él y sus hijos fueron sacerdotes de la tribu de Dan hasta el tiempo de la cautividad de la tierra. Y se instalaron para ellos la imagen tallada que hizo Mica, por todo el tiempo que la casa de Yahvé estuvo en Silo. Estos dos versos han retenido la atención de exegetas e historiadores. Manipulados por los especialistas, los versos han sufrido mucho. Los críticos dudan de que uno y otro figurara en el texto primitivo; a veces suprimen los dos. Sin acudir a operaciones quirúrgicas tan enérgicas, algunos los amputan parcialmente. A pesar de las incertezas de la crítica literaria, los dos versos son importantes para la historia del sacerdocio israelita2. Hasta ahora el autor sagrado había callado el nombre de este levita; pero, en el trance de poner de relieve el origen ilustre del santuario, declara que se llamaba Jonatán, hijo de Gersón, hijo de Moisés (Exo_2:22; Exo_18:3; 1Cr_23:15). Pero este detalle de que un descendiente de Moisés se prestara a una desviación del yahvismo auténtico indica la anarquía religiosa existente en aquella época. Por esto mismo, para salvaguardar el honor del gran caudillo de Israel, los masoretas reemplazaron más tarde su nombre por el del impío Manases (2 Re c.21). Esta es la razón que en el texto masorético haya un nun suspendido entre la primera y segunda letra del nombre de Moisés (m(n)sh) 3.
Descendientes de Jonatán continuaron ejerciendo su sacerdocio, poco ortodoxo, en el santuario de Dan hasta que desapareció con Cautividad del reino del Norte en los años 733 ó 722. En tiempos de Jeroboam, la imagen tallada de plata fue reemplazada por un becerro de oro, lo que indujo al pecado, pues iba el pueblo hasta Dan para adorar (1Re_12:30). Los profetas Amos y Oseas levantaron su voz contra estos sacerdotes.
En estos capítulos puede verse la mano de un autor del reino de Judá, que condena el santuario de Dan. Insiste en su carácter idolátrico (1Re_18:30a; 1Re_18:31a). El mismo redactor ha impreso su pensamiento en varias partes del relato. Respeta en general la vieja tradición danita; puede ser que haya añadido él los pasajes 17:6 18:1; 17:2-4. él redactor es un ferviente y ah vista, un partidario del sacerdocio sadocita de Jerusalén 4.

1 Véase A. Fernández, El santuario de Dan. Estudio critico-exegético sobre Jud. I7-l8 Bíblica, 15 (1934) 237-264; C. Hauret, Aux origines du sacerdoce danite: Mélanges Ro-bert (París s.a.) 105-113; Murtonen, A., Some Thoughts on Judges 1755: VT 1 (1951) 223-224.
1 W. F. Albright, De ? age de la pierre a la chrétienté (París 1951) 204-205.
2 Fiauret, l.c., 105-106,
3 Fernández, l.c., 253 11.2; Hauret, l.c., 107. Hauret, l.c., 112-113.


King James Version (KJVO) (1611)



Chapter XVIII.

1 The Danites send fiue men to seeke out an inheritance. 3 At the house of Micah they consult with Ionathan, and are incouraged in their way. 7 They search Laish, and bring backe newes of good hope. 11 Sixe hundred men are sent to surprize it. 14 In the way they robbe Micah of his Priest and his consecrate things. 27 They win Laish and call it Dan. 30 They set vp Idolatrie, wherein Ionathan inherited the Priesthood.
1 In [ Jdg_17:6; Jdg_21:25.] those dayes there was no king in Israel: and in those daies the tribe of the Danites sought them an inheritance to dwel in: for vnto that day, all their inheritance had not fallen vnto them, among the tribes of Israel.
2 And the children of Dan sent of their family, fiue men from their coasts, [ Hebrew: sonnes.] men of valour, from Zorah, and from Eshtaol, to spy out the land, and to search it, and they said vnto them, Goe, search the land: Who when they came to mount Ephraim, to the house of Micah, they lodged there.
3 When they were by the house of Micah, they knew the voice of the yong man the Leuite: and they turned in thither, & said vnto him, Who brought thee hither? And what makest thou in this place? and what hast thou here?

[Spies of Dan search Laish,]
4 And hee said vnto them, Thus and thus dealeth Micah with me, and hath hired me, and I am his Priest.
5 And they sayd vnto him, Aske counsell, we pray thee, of God, that we may know, whether our way which we goe, shall be prosperous.
6 And the Priest said vnto them, Goe in peace: before the Lord is your way wherein ye goe.
7 Then the fiue men departed, and came to Laish, and saw the people that were therein, how they dwelt carelesse, after the maner of the Zidonians, quiet and secure, and there was no [ Hebrew: possessour, or heire of restraint.] magistrate in the land that might put them to shame in any thing, and they were farre from the Zidonians, and had no businesse with any man.
8 And they came vnto their brethren to Zorah, and Eshtaol: and their brethren said vnto them, What say yee?
9 And they said, Arise, that we may goe vp against them: for we haue seene the land, and behold, it is very good: and are ye still? Bee not slothfull to goe, and to enter to possesse the land.
10 When ye goe, ye shall come vnto a people secure, and to a large land: for God hath giuen it into your handes: a place where there is no want of any thing, that is in the earth.
11 And there went from thence of the family of the Danites out of Zorah, and out of Eshtaol, sixe hundred men, [ Hebrew: girded.] appoynted with weapons of warre.
12 And they went vp, and pitched in Kiriath-iearim, in Iudah: Wherefore they called that place Mahaneh-Dan, vnto this day: behold, it is behinde Kiriath-iearim.
13 And they passed thence vnto mount Ephraim, and came vnto the house of Micah.
14 Then answered the fiue men that went to spie out the countrey of Laish, and saide vnto their brethren, Doe ye know that there is in these houses an Ephod, and Teraphim, and a grauen image, and a molten image? Now therefore consider what ye haue to doe.
15 And they turned thitherward, and came to the house of the yong man the Leuite, euen vnto the house of Micah, and [ Hebrew: asked him of peace.] saluted him.
16 And the six hundred men appointed

[Spies of Dan rob Micah, and set vp idolatrie.]

with their weapons of war, which were of the children of Dan, stood by the entring of the gate.
17 And the fiue men that went to spie out the land, went vp and came in thither, and tooke the grauen image, and the Ephod, and the Teraphim, and the molten image: and the Priest stood in the entring of the gate, with the sixe hundreth men that were appointed with weapons of warre.
18 And these went into Micahs house, and fetched the carued image, the Ephod, and the Teraphim, and the molten image: then said the Priest vnto them, What doe ye?
19 And they said vnto him, Hold thy peace, lay thine hand vpon thy mouth, and goe with vs, and bee to vs a father and a Priest: Is it better for thee to bee a Priest vnto the house of one man, or that thou be a Priest vnto a tribe and a family in Israel?
20 And the Priests heart was glad, and he tooke the Ephod, and the Teraphim, and the grauen image, and went in the middest of the people.
21 So they turned, and departed, and put the little ones, and the cattell, and the cariage before them.
22 And when they were a good way from the house of Micah, the men that were in the houses neere to Micahs house, were gathered together, and ouertooke the children of Dan.
23 And they cried vnto the children of Dan: and they turned their faces, and said vnto Micah, What aileth thee, [ Hebrew: that thou art gathered together?] that thou commest with such a company?
24 And he said, Yee haue taken away my gods which I made, and the Priest, and ye are gone away: and what haue I more? and what is this that yee say vnto me, What aileth thee?
25 And the children of Dan said vnto him, Let not thy voyce bee heard among vs, lest [ Hebrew: bitter of soule.] angry fellowes run vpon thee, and thou lose thy life, with the liues of thy houshold.
26 And the children of Dan went their way: and when Micah sawe that they were too strong for him, he turned and went backe vnto his house.
27 And they tooke the things which Micah had made, and the Priest which hee had, and came vnto Laish, vnto a people that were at quiet, and secure, and they smote them with the edge of the sword, and burnt the citie with fire.

[Spies of Dan rob Micah, and set vp idolatrie.]

28 And there was no deliuerer, because it was farre from Zidon, and they had no businesse with any man: and it was in the valley that lieth by Beth-rehob, and they built a citie, and dwelt therein.
29 And they called the name of the [ Iosh, 19.47.] city, Dan, after the name of Dan their father, who was borne vnto Israel: howbeit the name of the citie was Laish at the first.
30 And the children of Dan set vp the grauen image: and Ionathan the sonne of Gershom, the sonne of Manasseh, hee and his sonnes, were Priests to the tribe of Dan, vntill the day of the captiuitie of the land.
31 And they set them vp Micahs grauen image, which hee made, all the time that the house of God was in Shiloh.

Nuevo Comentario Bíblico Siglo XXI (Editorial Mundo Hispano, 2019)



La historia subsecuente de los ídolos de Micaías

Como vimos en el capítulo inaugural del libro, los danitas no pudieron tomar posesión total de su territorio en el sur (1:34). Su migración hacia el lejano norte, que se relata aquí, probablemente tuvo lugar muy al principio del período de los jueces (ver nota sobre v. 12).

La segunda parte de la historia de Micaías consiste de varias escenas que reflejan el movimiento de los danitas de un lado para otro, y sus encuentros con varias personas en su camino. Hay dos escenas que involucran al levita a quien Micaías había reclutado para ser su sacerdote. Fue consultado por los espías danitas (3-6) y les dio un oráculo favorable, y luego convino en abandonar a Micaías e ir con los danitas y servirles a ellos. En la escena que sigue (22-26) Micaías hace su aparición final, un hombre patético y quebrantado (24). En Lais, a la que los danitas dieron otro nombre, se vuelve a abrir el santuario de Micaías en un nuevo sitio y bajo nueva administración (30, 31). Pero las palabras ominosas hasta el tiempo de la cautividad de la tierra, apuntan a que este santuario sufrió la misma suerte del original (ver nota sobre v. 30).

Toda la historia está relatada con expresión de disgusto. Hay muchas similitudes superficiales con la conquista original de la tierra por Israel (Núm. 13-14; Deut. 1). Pero con toda su demostración de fuerza, los danitas aquí estaban de hecho en retirada, haciéndose a un lado de su verdadera herencia bajo la presión cananea (ver arriba). Y Lais, en contraste con las ciudades fortificadas que conquistó Josué, era un lugar remoto, quieto, confiado e indefenso (27, 28). Las simpatías del autor parecen estar más con las víctimas de los danitas que con los danitas mismos.

Al final, la historia es más acerca de Micaías que de los danitas. Sobre todo trata de la falsa con fianza que la gente tiene de poder manipular a Dios con objetos e instituciones religiosas. Los danitas esencialmente cometieron el mismo error que Micaías y su nuevo santuario estaba destinado a la destrucción desde el principio, al igual que Micaías. Una religión egoísta trae el juicio de Dios, no su bendición (ver especialmente 17:13).

Notas. 2 Para Zora y Estaol ver sobre 13:2, 25. Clanes es lit. el singular clan, que parece ser equivalente a tribu aquí (cf. vv. 11, 19). Contrástese 6:11. Para la región montañosa de Efraín ver sobre 4:5. 7 Lais estaba muy al norte de Canaán, 40 km. al norte del mar de Galilea. Fue llamada Dan por los danitas (29). Los sidonios (ver sobre 3:3) vivían sobre la costa mediterránea donde se encuentra actualmente el Líbano. 11 Para 600 ver sobre 3:31. 12 Quiriat-jearim (ciudad de bosques) estaba en las montañas a unos 13 km. al oeste de Jerusalén. Cf. Quiriat-séfer, ciudad de libro(s), en 1:11. Campamento de Dan. Aparece desde el 13:25 que el lugar ya era conocido con este nombre en tiempos de Sansón. Por lo tanto, es probable que la comunidad de Sansón era un grupo pequeño de danitas que permanecieron en el sur después que la mayor parte de la tribu se había movilizado hacia el norte. 14 Para efod cf. 17:5 y ver sobre 8:27. Los ídolos domésticos (heb. terapim) aparentemente eran objetos pequeños (Gén. 31:19) que, como el efod, se usaban para adivinación (ver Eze. 21:21, donde ídolos traduce terapim y 2 Rey. 23:24). 19 Sé para nosotros como padre cf. 17:10. 21 La idea era mantener a los guerreros entre sus posesiones (incluyendo lo que habían robado) y a cualquiera que pudiera perseguirlos. 28 La ubicación precisa de Bet-rejob se desconoce, pero ver sobre v. 7 y cf. Núm. 13:21. 29 Israel se usa aquí como el nombre alternativo para Jacob (Gén. 30:4-6; 32:8). 30 Para GersoŒn ver Exo. 2:22. El sacerdote fundador era el nieto de Moisés. Esto le dio al lugar un gran prestigio y probablemente explica por qué Jeroboam I lo escogió más tarde para ser uno de los dos santuarios nacionales del reino del norte (1 Rey. 12:25-30). Sin embargo, permaneció como un centro de idolatría. El texto heb. tiene una pequeña n (heb. nun) inserta en la palabra Moisés para cambiarla a Manasés, el perverso rey de ese nombre (2 Rey. 21). Esto se hizo por respeto a Moisés, pero es cla ro cuál era la lectura original. La cautividad de la tierra es probablemente una referencia a la conquista final del reino del norte por Asiria en 722 a. de J.C., especialmente porque 2 Rey. 17 se refiere específicamente a la deportación de sacerdotes en ese tiempo (27; cf. vv. 1-6). 31 Silo estaba a unos 30 km. al norte de Jerusalén. Fue aquí que los israelitas primero instalaron el tabernáculo de reunión después de su llegada a Canaán (Jos. 18:1). Para el tiempo de Samuel, se había reemplazado por un edificio más permanente (1 Sam. 1:9, 24), pero Silo y su santuario fueron destruidos más adelante, probablemente por los filisteos (Jer. 7:12).

Dios Habla Hoy (Sociedades Bíblicas Unidas, 1996)



Reina-Valera 1995 Notes:



[1] 18.1 Véase Jue 17.1-13 n.

[2] 18.1-29 Sobre el establecimiento de la tribu de Dan, véase Jos 19.40 n.

[3] 18.2 Zora: Véase Jue 13.2 nota e.

[4] 18.2 Estaol: Véase Jue 13.25 nota r.

[5] 18.2 Antes de las guerras de conquista, muchas veces se realizaba la exploración del territorio que se quería conquistar. Cf. Nm 13--14; Jos 2.

[6] 18.7 Lais: ciudad situada en el extremo norte de Palestina, cerca de las vertientes que dan origen al río Jordán. La ciudad recibió más tarde el nombre de Dan (Jue 18.29). Véase Dan en el Índice de mapas.

[7] 18.7 Conforme a la costumbre de los de Sidón: es decir, como los fenicios que habitaban más al oeste, sobre la costa del Mediterráneo. Esta indicación sugiere que los habitantes de Lais, al igual que sus vecinos de Fenicia, vivían principalmente del comercio. Véase Jos 11.8 n.

[8] 18.12 Quiriat-jearim: población situada a unos 15 km al oeste de Jerusalén. Véase Jos 9.17 nota k.

[9] 18.28 Bet-rehob: centro de un pequeño reino arameo que se organizó en el siglo XII a.C. y formaba parte del país de los arameos o sirios. Cf. 2 S 10.8. Véase Índice de mapas.

[10] 18.30 Por primera vez se indica que el levita del relato se llamaba Jonatán.

[11] 18.30 En lugar de Moisés, el texto hebreo dice Manasés, pero con la n escrita un poco arriba de la línea. Sorprendido por el hecho de que un culto idolátrico haya tenido como fundador a un descendiente de Moisés, algún copista introdujo esa n para indicar que aquí debía leerse el nombre del rey impío Manasés. (Esto se explica por el hecho de que el hebreo antiguo se escribía solo con las consonantes.) Cf. 2 R 21.

[12] 18.30 Probable referencia a la deportación llevada a cabo por Tiglat-pileser III, rey de Asiria, en el 734 a.C. (Véase Tabla cronológica I ). Cf. 2 R 15.29.

[13] 18.31 Acerca del santuario de Silo, véase Jer 7.12 n., y cf. Jer 26.6,9.

Libro del Pueblo de Dios (San Pablo, 1990)



1. Ver 1. 34; Jos_19:40-48.

7. "Lais" estaba situada en el extremo norte del territorio israelita, cerca de una de las vertientes del Jordán. Sus habitantes vivían "a la manera de los sidonios", es decir dedicados a las actividades comerciales, como los fenicios de Tiro y Sidón.

14. "Efod": ver nota 8. 27.

30. Por primera vez en todo el relato se dice que el joven levita se llamaba Jonatán y era descendiente de Moisés, por la línea de Gersón ( Exo_2:22; Exo_18:3). La deportación aquí mencionada fue probablemente la que realizó Tiglat Pileser III, rey de Asiria, hacia el año 734 a. C. ( 2Re_15:29).

Sagrada Biblia (Conferencia Episcopal Española, 2011)

*17-21 Los apéndices añaden dos episodios más al panorama de la época. El primero (Jue 17:1-13; Jue 18:1-31) expone claramente el sincretismo religioso en Dan; el segundo (Jue 19:1-30; Jue 20:1-48; Jue 21:1-25) deja al descubierto la depravación moral a la que se llegó en los momentos previos a la monarquía.

Torres Amat (1825)



[14] Gen 31, 19.

[28] Al pie del monte Líbano.

Jünemann (1992)


15 g. Deseáronle paz = saludáronle.